Адам сёзге тынгыла, акъыл сёзню ангыла.
Аз айтсам, кёб ангылагъыз.
Тойгъа барсанг, тоюб бар, эски тонунгу къоюб бар.
Башда акъыл болмаса, эки аякъгъа кюч джетер.
Эки къатын алгъанны къулагъы тынгнгаймаз.
Ёлген эшек бёрюден къоркъмайды.
Байлыкъ болгъан джерде, тынчлыкъ джокъду.
Джаралыны джастыгъында сау ёлюр.
Чомартха Тейри да борчлуду.
Ишлегенде эринме, ишде чолакъ кёрюнме.
Ата джурт – алтын бешик.
Ургъан суудан башынгы сакъла.
Ач отунчуну ачыуу – бурнунда.
Тёзгеннге, джабылгъан эшик ачылыр.
Кютгени беш эчки, сызгъыргъаны уа, джерни джарады.
Ашлыкъ – бюртюкден, джюн – тюкден.
Ким бла джюрюсенг, аны кёзю бла кёрюнюрсе.
Киштикге къанат битсе, чыпчыкъ къалмаз эди.
Хазыр ашха – терен къашыкъ.
Ауузу аманнга «иги», деме.
Ауругъан – джашаудан умутчу.
Ёпкелегенни ашы татлы болады.
Таукел къуру къалмаз.
Ётюрюкню башын керти кесер.
Аманны тукъумуна къарама, игини тукъумун сорма.
Бал чибинни ургъаны – ачы, балы – татлы.
Ашын ашагъанынгы, башын да сыйла.
Эшекни не къадар тюйсенг да, ат болмаз.
Ата – билек, ана – джюрек!
Алим болгъандан эсе, адам болгъан къыйынды.
Тулпарлыкъ, билекден тюл – джюрекден.
Ашаса, ашамаса да, бёрюню ауузу – къан.
Телиге акъыл салгъандан эсе, ёлгеннге джан салырса.
Окъугъанны бети джарыкъ.
Къонагъынгы артмагъын алма да, алгъышын ал.
Къар – келтирди, суу – элтди.
Гыдай эчки суугъа къараб, мюйюзле кёрмесе, джашма алкъын, дегенди.
Аман адам этегингден тутса, кес да къач.
Джырчы джырчыгъа – къарнаш.
Игилик игилик бла сингдирилиучю затды.
Кёлю джокъну – джолу джокъ.
Эм уллу байлыкъ – джан саулукъ.
Алтыннга тот къонмаз.
Шапа кёб болса, аш татымсыз болур.
Келгинчи, къонакъ уялыр, келгенден сора, къонакъбай уялыр.
Джылкъыдан – ат чыгъар, тукъумдан – джаш чыгъар.
Къыйынлы джети элни къайгъысын этер.
Аман хансны – урлугъу кёб.
Къазанны башы ачыкъ болса, итге уят керекди.
Уллу айтханны этмеген – уллаймаз.
