Аманнга игилик этсенг, юйюнге сау бармазса.
Ана къолу ачытмаз.
Ёгюзню мюйюзюнден тутадыла, адамны сёзюнден тутадыла.
Тили узунну, намысы – къысха.
Чомартны къолун джокълукъ байлар.
Эртде тургъан джылкъычыны эркек аты тай табар.
Билими азны – ауузунда кирит.
Бек анасы джыламаз.
Тёрени джагъы джокъ.
Элни кючю – эмеген.
Билим ат болуб да чабар, къуш болуб да учар.
Ёксюзню къалачы уллу кёрюнюр.
Ауузу аманнга «иги», деме.
Башы ишлегенни, ауузу да ишлер.
Экиндини кеч къылсанг, чабыб джетер ашхам.
Кёб джашагъан – кёб билир.
Тил – кесген бычакъ, сёз – атылгъан окъ.
Ашхылыкъ джерде джатмайды, аманлыкъ суугъа батмайды.
Дуния малгъа сатылма, кесингден телиге къатылма.
Байлыкъ адамны сокъур этер.
Татлы тилде – сёз ариу, чемер къолда – иш ариу.
Тёрдеги кюлсе, эшикдеги ышарыр.
Атынг аманнга чыкъгъандан эсе, джанынг тамагъынгдан чыкъсын.
Ашын ашагъанынгы, башын да сыйла.
Башсыз урчукъ тюзюне айланмаз.
Берекет берсин деген джерде, берекет болур.
Биреуню тёрюнден, кесинги эшик артынг игиди.
Келлик заман – къартлыкъ келтирир, кетген заман – джашлыкъ ёлтюрюр.
Кесине гебен этелмеген, биреуге черен эте эди.
Танг атмайма десе да, кюн къоярыкъ тюйюлдю.
Олтуруб кёрюнмей эди да, ёрге туруб кёрюне эди.
Къонакъ хазыр болгъанлыкъгъа, къонакъбай хазыр тюлдю.
Нафысынгы айтханын этме, намысынгы айтханын эт.
Аман адам этегингден тутса, кес да къач.
Сагъыш – къартлыкъгъа сюйюмчю.
Ишленмеклик адамлыкъды.
Билеги кючлю, бирни джыгъар, билими кючлю, мингни джыгъар.
Элде адам къалмаса, ит тахтагъа минер.
Кюн кёрмеген, кюн кёрсе, кюндюз чыракъ джандырыр.
Къызгъанчдан ычхыныр, мухардан ычхынмаз.
Къалгъан ишге къар джауар.
Окъ къызбайны джокълайды.
Чыкълы кюнде чыкъмагъан, чыкъса къуру кирмеген.
Джол бла сёзню къыйыры джокъ.
Кийиминг бла танылма, адамлыкъ бла таныл.
Тёгюлген тюгел джыйылмайды.
Къыз тиширыу кеси юйюнде да къонакъды.
Эли джокъну – кёлю джокъ.
Ишге юренсин къоллары, халкъ бла болсун джоллары.
Акъыл сабырлыкъ берир.
